کتاب عربی های دیوان حافظ Hafez

سنت عربی دانی و عربی خوانی و عربی نویسی که در قرن چهارم و پنجم قمری، در میان ایرانیان، با ابوالفتح بستی و ابن عمید و پسرش و صاحب‌بن عباد و برخی شاهزادگان آل بویه چون ابوالعباس خسرو فیروز، پسر رکن‌الدوله و ده‌ها تن دیگر مانند آنان، به اوج رسیده بود، در قرن هشتم و زمان حافظ، هم‌چنان کم و بیش رواج داشت.